Μια παρουσίαση από την ομάδα αυτομόρφωσης της αυτοδιαχειριζόμενης δανειστικής βιβλιοθήκης στο αυτόνομο στέκι (αθήνα).
το Σάββατο 16/5 στις 18:30 στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία Μικρόπολις
Category Archives: Εκδηλώσεις
Συζήτηση – ανάγνωση
Αυτή την Κυριακή, 26/4, στις 17.00 θα συζητήσουμε πάνω στο βιβλίο “Πέρα από τη Δημοκρατία: Αναρχία“ του ιταλού θεωρητικού Amedeo Bertolo, ενώ παράλληλα θα συνεχίσουμε την συζήτηση πάνω στο βιβλίο του John Holloway “Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία“.
Τα κείμενα τα κατεβάζετε πατώντας τον τίτλο.
Η συζήτηση θα γίνει στο χώρο της βιβλιοθήκης La Otra Biblioteca, στο Μικρόπολις (Βασ. Ηρακλείου 18 – Βενιζέλου)
Παρουσίαση της ελευθεριακής εκδοτικής πλατφόρμας Buraco (Barcelona)
Παρουσίαση της ελευθεριακής εκδοτικής πλατφόρμας Buraco (Βαρκελώνη) και του βιβλίου του Χαβιέρ Ολιντέν ” Φυσικές Καταστροφές” (Catastrofes Naturales).
Το Μπουράκο είναι ένα «εργαλείο» που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διευκόλυνση της αυτοέκδοσης βιβλίων. Μια απόδραση από τους ρυθμούς και τις λογικές της εκδοτικής αγοράς, που προωθεί σχέσης συνάφειας και σύνδεσης ανάμεσα σε όσους/όσες ψάχνουν τρόπο να αυτοεκδόσουν.
«Φυσικές Καταστροφές». Ένα ηφαιστειολογικό ποιητικό κείμενο του Χαβιέρ Ολίντεν. Μιλάει για μεταναστευτικά ταξίδια, για την ανοιχτή γνώση και την οικειοποίηση της δημιουργικής εμπειρίας.
Buraco is a “tool” created for the easening of self-edition. An escape from the rythms and logics of the editorial market, promoting complicities and links between those who seek their way in self edition.
“Catastrofes Naturales” is a vulcanologic poetic text written by Javier Oliden. It talks about the migrant travelling, about open knowledge and the intimacy of creative experience.
http://www.buracoeditorial.net/
Η παρουσίαση θα γίνει στη βιβλιοθήκη La LaOtra Biblioteca του Κοινωνικού Χώρου για την Ελευθερία Μικρόπολις, την Παρασκευή 3 Απρίλη, στις 19.30.
The presentation will take place at the library La Otra Biblioteca of Micropolis social space for freedom,
Friday 3rd April, at 19.30.
Συζήτηση: Κοινά και ηγεμονία
Τα «κοινά», οι συλλογικοί φυσικοί και πολιτισμικοί πόροι που διαχειριζόμαστε από κοινού με συμμετοχικές πρακτικές, αναδεικνύονται σήμερα στην κριτική θεωρία και πράξη ως ένας από τους βασικούς κόμβους της αυτόνομης πληθυντικής ανοικοδόμησης. Η ενδυνάμωσή τους δεν πλουτίζει μόνο την εμπειρία της κοινωνικής αυτοκυβέρνησης μέσα από αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και κοινότητες σε πολιτισμικούς χώρους, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στο διαδίκτυο, στην κατανάλωση και στην παραγωγή. Κτίζει εδώ και τώρα τα μικροθεμέλια της καθημερινής επιβίωσης και συμβίωσης με τους όρους των άλλων κόσμων στους οποίους προσβλέπουμε, εξασφαλίζει τις υλικές και θεσμικές προϋποθέσεις της μετάβασης προς αυτούς και διαπλάθει την άλλη εξισωτική ηθική της κοινής αυτοδιεύθυνσης χωρίς την οποία οι κόσμοι αυτοί δεν θα μπορέσουν να εξαπλωθούν και να αναπαραχθούν.
Τέτοιες δυναμικές κοινωνικού αυτομετασχηματισμού θα επεκταθούν αβίαστα και θα πολλαπλασιαστούν σε όλο και περισσότερα πεδία του κοινωνικού μέσα από το ελκυστικό τους παράδειγμα και την εκούσια σύμπραξη. Η διά της βίας κατίσχυση σχέσεων ίσης ελευθερίας είναι αντίφαση εν τοις όροις. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι εναλλακτικές επιτελέσεις μπορούν να αγνοήσουν απλώς τα κράτη και τις αγορές. Γι’αυτό και χρειάζεται μια σύζευξή τους με τις πολιτικές λογικές της ηγεμονίας. Όχι για να κατακτηθεί το κράτος και να επιταχθεί ένα άλλο ενιαίο κοινωνικό πρότυπο αλλά για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της αναδιάταξης των σχέσεων εξουσίας και των τρόπων σύνθεσης των διαφορών και οργάνωσης των δεσμών μεταξύ των αυτοδιευθυνόμενων κοινών. Για να σκεφτούμε και να συστήσουμε μια άλλη ηγεμονία, της πλουραλιστικής, αποκεντρωμένης και εξισωτικής αυτονομίας.
Συζήτηση: Εισαγωγή στο μεταναρχισμό
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Χακίμ Μπέη χρησιμοποιεί για πρώτη φορά τον όρο «μεταναρχισμός», σε ένα κείμενο που καλεί τον κόσμο της αναρχίας να εγκαταλείψει την εμμονή στην πολιτική καθαρότητα προκειμένου να αγκαλιάσει καθημερινές πρακτικές οι οποίες, ακόμα κι αν δεν αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιες, ωστόσο εμπνέονται από τις αξίες και τις επιθυμίες του αναρχισμού. Λιγότερο από δέκα χρόνια αργότερα, διάφοροι, κυρίως ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι χρησιμοποιούν τον όρο «μεταδομιστικός αναρχισμός» και «μεταναρχισμός», όχι τόσο για να συγκροτήσουν μιαν ενιαία θεωρία όσο για να αποκτήσουν πρόσβαση σε ένα σύνολο εργαλείων για την κατανόηση της πολιτικής πραγματικότητας.
Ο μεταναρχισμός, βεβαιώνουν, δεν έχει κανονιστικό αλλά περιγραφικό χαρακτήρα: δεν αξιώνει να ρυθμίσει τους στόχους ή τις μεθόδους των ριζοσπαστικών πολιτικών, αλλά να προσφέρει νέες κατηγορίες ανάλυσης και σκέψης, με άλλα λόγια να συγκροτήσει μια νέα γλώσσα. Στον αντίποδα των μεγάλων αφηγήσεων, ο μεταναρχισμός δεν αποτελεί πρόταγμα, αλλά αντλεί από τις μικροπρακτικές των κινημάτων για να προσφέρει νέες ή ανανεωμένες κατηγορίες σκέψης.
Μολονότι κάτω από το όνομα «μεταναρχισμός» συγκεντρώνεται μια ανομοιογενής ποικιλία φωνών που προέρχονται μεταξύ άλλων από τα πεδία της φιλοσοφίας, της γλωσσολογίας και της ψυχανάλυσης, μοιάζουν ωστόσο όλες να τέμνονται στο εξής σημείο: οι αναρχικοί του 19ου αιώνα έχουν συχνά καταφύγει στην έννοια της φύσης προκειμένου να αντλήσουν επιχειρήματα και να θεμελιώσουν τις θέσεις τους. Όροι που καταλαμβάνουν κεντρική θέση στις αναρχικές θεωρίες, όπως το υποκείμενο, η αλήθεια, η εξουσία, έχουν συχνά παραχθεί μέσω μιας ουσιοκρατικής προσέγγισης, δηλαδή μιας οπτικής που επικαλείται την ύπαρξη κάποιου «αποθέματος αντίστασης», εγγενούς στην ανθρώπινη φύση. Εάν ο μεταναρχισμός αμφισβητεί τόσο την ύπαρξη μιας κοινής ανθρώπινης ουσίας, όσο και την αυθεντικότητα εννοιών όπως η ελευθερία, η αλήθεια και η δικαιοσύνη, τότε πού θεμελιώνεται η ανάγκη για αντίσταση και πώς αποκρούεται ο σχετικισμός; Επιπλέον, εάν πάψουμε να αναζητούμε έναν τόπο εξωτερικό της εξουσίας, τότε σε τι μπορούμε να ελπίζουμε;
Παρά την κριτική που ασκείται από την πλευρά του παραδοσιακού αναρχισμού, οι στοχαστές του μεταναρχισμού επιμένουν πως το πρόθεμα «μετά» δεν αξιώνει το ξεπέρασμα του αναρχισμού, αλλά τη διερεύνηση των αντιφάσεων, των ασυνεχειών και των ρηγμάτων στο εσωτερικό της αναρχικής θεωρίας. Σκοπός του δεν μπορεί ούτε πρέπει να είναι η θεραπεία των αντιφάσεων, αλλά η ανάδειξή τους προς όφελος της ίδιας της ριζοσπαστικής θεωρίας και πράξης. Θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε τα βασικότερα μόνο σημεία της συζήτησης που έχει ανοίξει μεταξύ παραδοσιακού αναρχισμού και μεταναρχισμού, ειδικά όσον αφορά στις έννοιες της ανθρώπινης φύσης, της ουσίας και της εξουσίας. Ορίζοντά μας θα αποτελεί το ερώτημα εάν και με ποιο τρόπο –δηλαδή με ποιο όφελος ή/και τίμημα– είναι δυνατή η συγκρότηση μιας ηθικής που δεν θεμελιώνεται σε κάποιου είδους οντολογία.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία:
Todd May, Andrew M. Koch, Saul Newman, Εισαγωγή στον μετα-αναρχισμό, εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Αθήνα 2012.
Η συζήτηση/εκδήλωση θα γίνει στο χώρο της βιβλιοθήκης La Otra Biblioteca, στο Μικρόπολις (Βασ. Ηρακλείου 18 και Βενιζέλου γωνία), την Κυριακή 8 Φλεβάρη στις 19.00
Συζήτηση: Μηδενισμός και Επανάσταση: Nietzsche & Camus
Η δεσπόζουσα και προβληματική μορφή του μηδενισμού, αλλά και η δυναμική της επανάστασης κατέχουν ιδιαίτερη θέση στη σκέψη δύο μεγάλων διανοητών, του Friedrich Nietzsche και του Albert Camus, οι οποίοι αν και έζησαν και έδρασαν σε διαφορετικό αιώνα ωστόσο, διέπονται από την ίδια δυσκολία ένταξης σε κάποιο φιλοσοφικό ρεύμα. Βέβαια, το κύριο στοιχείο που συνδέει τους δύο φιλοσόφους είναι πολύ πιο βαθύ και αφορά την κοινή κατάφαση στο στοιχείο της ύπαρξης, αφού αναμφισβήτητα και οι δύο ανήκον στους υπερασπιστές της ζωής, αποστρεφόμενοι οτιδήποτε αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση. Στα δύο κορυφαία έργα τους, το Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα (Nietzsche) και το Ο επαναστατημένος άνθρωπος (Camus) αναδύεται τόσο η κριτική ματιά των δύο φιλοσόφων απέναντι στον μηδενισμό, αλλά σ’ ένα δεύτερο επίπεδο η πρότασή τους για την υπέρβαση του μηδενισμού, η οποία θα εκφραστεί μέσα από τη μορφή του υπερανθρώπου και του επαναστατημένου αντίστοιχα.
Ο Nietzsche, έχοντας άλλοτε χαρακτηριστεί ως ο προφήτης του μηδενισμού ή άλλοτε ως ένας από τους εκπροσώπους του μηδενισμού στην ιστορία της φιλοσοφίας, είναι αυτός που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο φιλόσοφο θα προτείνει τη ρήξη με τον μηδενισμό προκαλώντας τον άνθρωπο να προσχωρήσει σε μία ριζική οντολογική μεταβολή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του ανθρώπου, στοίχημα που καλείται να πάρει προκειμένου να γίνει πράξη η «συνάντησή» του με τον υπεράνθρωπο.
Από την άλλη μεριά ο Camus στο βιβλίο του θα κάνει μια αποτίμηση των επαναστάσεων και εξεγέρσεων, όπως αυτές εκδηλώθηκαν στην τέχνη, στην φιλοσοφική σκέψη, στην κοινωνική και πολιτική ζωή, επιθυμώντας να μελετήσει την επανάσταση και να ανακαλύψει τις αρχές και τη λογική που διέπουν τον επαναστατημένο άνθρωπο, καθώς και τα αίτια που οδηγούν το άτομο ή και ολόκληρες ομάδες να εξεγερθούν. Από την ιστορία των επαναστάσεων δεν απουσιάζουν φυσικά και οι εξεγέρσεις, οι οποίες συνθηκολογώντας με τον μηδενισμό απομακρύνονται από την οντολογία της επανάστασης, η οποία, όπως συνεχώς τείνει να τονίζει ο Camus είναι βαθιά θετική, αφού φανερώνει αυτό το κρυμμένο στοιχείο, που πρέπει πάντα να προστατεύεται στον άνθρωπο[1].
Απώτερος στόχος της παράλληλης εξέτασης είναι να καταδειχθεί μια βαθύτερη συγγένεια, που προδίδεται μεταξύ του υπερανθρώπου του Nietzsche και του επαναστατημένου του Camus, με την έννοια ότι τόσο ο υπεράνθρωπος όσο και ο επαναστατημένος προτείνουν μία διέξοδο από την μηδενιστική και άκρως ανασταλτική για τον άνθρωπο συνθήκη. Είναι απαραίτητο να επισημανθεί πως η νιτσεϊκή έννοια του υπερανθρώπου, αλλά και ο επαναστατημένος άνθρωπος σύμφωνα με τον Camus. λειτουργώντας ως αντίδοτο στον μηδενισμό θα θέσουν τα θεμέλια ουσιαστικά για μια οντολογική επανάσταση.
[1] Βλ. Camus. A., Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος, σσ. 34 – 35.
Η συζήτηση θα γίνει στο χώρο της βιβλιοθήκης του Μικρόπολις (Βενιζέλου με Βασ. Ηρακλείου 18), την Κυριακή 19 Οκτώβρη στις 19.30
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- AL. CAMUS, Ο επαναστατημένος άνθρωπος, μετάφραση της Τ. Τσακίρη, πρόλογος-θεώρηση του Δ. Θεοδωρακάτου, Αθήνα, Μπουκουμάνη, Έκδοση Γ’.
- G. DELEUZE, Ο Νίτσε και η φιλοσοφία, μετάφραση του Γ. Σπανού, επιμέλεια των Φ. Σιατιτσα και Α. Στυλιανού, Αθήνα, Πλέθρον, 2002.
- Κ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ, «Η έννοια του υπερανθρώπου», Περιοδική έκδοση φιλοσοφίας και κριτικής Αντι-λογος, Αφιέρωμα: ΝΙΤΣΕ, τεύχος 2 – Άνοιξη 2014, Ευρασία.
- ΦΡ. ΝΙΤΣΕ, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, εισαγωγές-μετάφραση του Α. Δικταίου, Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1983.
- ΦΡ. ΝΙΤΣΕ, Η γέννηση της τραγωδίας ή ελληνισμός και απαισιοδοξία, μετάφραση του Χ. Μαρσέλλου, εισαγωγή του Γ. Φαράκλα, επίμετρο Μ. Τσέτσος και Πιέρ Οσμό, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ.ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., 2009.
- ΦΡ. ΝΙΤΣΕ, Γενεαλογία της ηθικής, μετάφραση του Ζ. Σαρίκα, Θεσσαλονίκη, Βάνιας, 2008.
- ΦΡ. ΝΙΤΣΕ, Η Θέληση για δύναμη, μετάφραση του Ζ. Σαρίκα, Θεσσαλονίκη, Βάνιας, 2008.
- ΙΒ. ΤΟΥΡΓΚΕΝΙΕΦ, Πατέρες και παιδιά, μετάφραση του Α. Σαραντόπουλου, κριτική ανάλυση του μυθιστορήματος από τον Δ.Ι. Πισάρεφ, Σύντομη βιογραφία από τον E. Scherrer, Αθήνα, Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2007.
3ο ελευθεριακό φεστιβάλ βιβλίου
Από τις 24 έως τις 26 Ιούνη 2014 θα πραγματοποιθεί στην πλατεία της Ροτόντας το 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Βιβλίου. Είναι η συνέχεια του 4ου βαλκανικού αναρχικού φεστιβάλ βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε στον ίδιο χώρο τον Μάιο του 2009, του 1ου ελευθεριακού φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης, τον Ιούνιο του 2010 και του 2ου ελευθεριακού φεστιβάλ βιβλίου, τον Ιούνιο του 2013.
Το κεντρικό θέμα του βαλκανικού φεστιβάλ ήταν «από τα βαλκάνια της εκμετάλλευσης και του εθνικισμού στα βαλκάνια της αλληλεγγύης και των αγώνων», ενώ το κεντρικό θέμα του 1ου ελευθεριακού φεστιβάλ βιβλίου ήταν «ΚΡΙΣΗ: αφορμή για λεηλασία και μέθοδος διακυβέρνησης ή αφετηρία ολικής ρήξης και κοινωνικής αυτοθέσμισης;».
Φέτος, όπως και πέρυσι, το φεστιβάλ είναι τριήμερο. Περιλαμβάνει βιβλιοπαρουσιάσεις και συζητήσεις για την αυτοδιαχείριση, τη δημοκρατία και την αναρχία, τον εκβιασμό του χρέους και τις αντιστάσεις, την κατασκευή εσωτερικού εχθρού και τους αγώνες των μεταναστών, τη μάθηση της ελευθερίας στις εξεγερμένες ζαπατιστικές κοινότητες κ.ά.
Δημιουργούμε έναν χώρο προσωρινά ελεύθερο από το κράτος και την αγορά, ένα χώρο συνάντησης, συζήτησης και κριτικής, από τον οποίο δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η λογοτεχνία και η μουσική. Η έκθεση βιβλίων ξεκινά στις 6.00 μμ. Και οι τρεις ημέρες θα κλείσουν με μουσικά σχήματα στο πνεύμα της επανοικειοποίησης των δημόσιων χώρων ως τόπων συνάντησης, αντίστασης και δημιουργίας.
Αυτονόητο είναι ότι προσκαλούνται να συμμετάσχουν εκθέτοντας το έντυπο υλικό τους άτομα και συλλογικότητες που κρίνουν ως σημαντική τη σταθερή διοργάνωση ενός ελευθεριακού φεστιβάλ βιβλίου.
Στον χώρο θα λειτουργεί μπαρ και πάγκος διάθεσης προϊόντων του αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ.
Η LaOtraBiblioteca συμμετέχει στο φεστιβάλ!
Δείτε το πρόγραμμα εδώ:
http://salonicabookfest.espivblogs.net/%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1/
David Hume – Samuel Beckett : Μια παράλληλη ανάγνωση
Ο David Hume γεννιέται στη Σκωτία το 1711 και ξεκινάει να γράφει την Πραγματεία για την Ανθρώπινη Φύση όταν είναι 21 ετών. Σκοπός της Πραγματείας, που τελικά δημοσιεύεται περίπου 10 χρόνια αργότερα, είναι να ιδρύσει μια νέα -για την εποχή- επιστήμη: μιαν επιστήμη του ανθρώπου.
Αυτό που επιχειρεί ο Hume είναι ριζικά νέο, κυρίως επειδή αποφασίζει να εγκαταλείψει την οντολογία, δηλαδή την ερώτηση που αφορά στις έσχατες αιτίες και την ουσία των πραγμάτων. Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με οντότητες, αλλά με λειτουργίες. Η φιλοσοφία του Hume μετατοπίζει το κατ’εξοχήν φιλοσοφικό ερώτημα: αντί, λοιπόν, να ρωτάμε “τι κάτι είναι”, ρωτάμε “τι κάτι κάνει”,”πώς λειτουργεί”.
Το ερώτημα που θα μας απασχολήσει είναι το εξής: μπορεί κάτι τόσο παλιό να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα το σημερινό; Επιπλέον, και ίσως ακόμα πιο καίρια, είναι η σκέψη του Hume χρήσιμη για την κινηματική σκέψη σήμερα; Θα παρουσιάσουμε, όσο το δυνατό συνοπτικότερα, τις βασικές θέσεις της γνωσιοθεωρίας του Hume, ενώ ορίζοντά μας θα αποτελεί η συγκρότηση του υποκειμένου. Εάν, πράγματι, με τον Hume έχουμε εγκαταλείψει τον παλιό κόσμο της οντολογίας και της μεταφυσικής, τι επιτρέπει την ανάδυση εκείνου που -χοντρικά- ονομάζουμε “εγώ”;
Εάν απορρίψουμε την έννοια μιας ανθρώπινης ουσίας που προστατεύει την ταυτότητα από την αναπόφευκτα διαρκή αλλαγή, τότε τι μας προφυλάσσει από τον σκεπτικισμό; Για να το θέσουμε με πιο σύγχρονους όρους: μπορούμε -και πώς- να μιλάμε για ρευστότητα ταυτοτήτων, δίχως να κινδυνεύουμε να αφανίσουμε την ίδια τη δυνατότητα ενός υποκειμένου που υποφέρει ή αντιστέκεται; Με άλλα λόγια, μπορούμε να είμαστε ακριβείς στη θεωρία -δηλαδή σκεπτικιστές- δίχως η καθαρότητά της να καταστρέφει κάθε δυνατότητα πράξης;
Σημείο εκκίνησής μας θα αποτελέσει η διάκριση εντυπώσεων-ιδεών, οι οποίες συνιστούν τον ανθρώπινο νου. Θα παρακολουθήσουμε το νου να “προσβάλλεται” από τη φαντασία και να ελέγχεται από το λόγο. Θα περιγράψουμε τις λειτουργίες των 2 “αρχών της ανθρώπινης φύσης”: του συνειρμού και των παθών, που συστηματοποιούν το νου και τον μετασχηματίζουν σε υποκείμενο. Και τέλος, θα δούμε πώς ο Hume καταφέρνει να σώσει τη δυνατότητα της πράξης, δηλαδή της ζωής, μολονότι κάθε είδους γνώση θα έχει πια υποβιβαστεί σε απλή γνώμη. Ο Hume, δηλαδή, θα αναμετρηθεί με το ερώτημα: πώς μπορούμε να συνεχίζουμε, ακόμα κι αφότου κάθε βεβαιότητα έχει διαλυθεί;
Ως επίλογο, θα δοκιμάσουμε να προτείνουμε μιαν ανάγνωση των κειμένων του Samuel Beckett που θα κινείται παράλληλα με όσα έχουμε δει στον Hume. Θα υποθέσουμε ότι, παρά την ακραία διασπορά -ή χάριν αυτής- υπάρχει ένα νήμα που διατρέχει το σύνολο των ιστοριών του: πώς μπορώ να πω τι είμαι, τη στιγμή που το πέρασμα του χρόνου διαλύει τη δυνατότητα κάθε ταυτότητας; Τι επιτρέπει τη διατήρηση ενός -έστω- ελάχιστου εγώ που είναι αναγκασμένο να σκέφτεται και να αποφασίζει, ακόμα κι όταν όλες οι βεβαιότητες έχουν εκλείψει;
Εάν ο Hume ξεκινάει από το ελάχιστο, δηλαδή το νου και τον παρακολουθεί να συγκροτείται σε υποκείμενο, θα δοκιμάσουμε να δείξουμε ότι ο Beckett αναλαμβάνει την ίδια εργασία, αλλά ανεστραμμένη: ξεκινά από το υποκείμενο και με σταδιακές αφαιρέσεις, πασχίζει να διακρίνει τον ελάχιστο πυρήνα του ανθρώπινου.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 1 Ιούνη, στο χώρο της βιβλιοθήκης του Mικρόπολις “La Otra Biblioteca”, στις 19.30.
Για μια εισαγωγή στα θέματα της συζήτησης, μπορείτε να συμβουλευτείτε τα αποσπάσματα στους παρακάτω συνδέσμους:
DELEUZE (στα αγγλικά)
Συζήτηση για την αυτονομία και την άμεση δημοκρατία
Η Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία και η La Otra Biblioteca σας καλούν το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου (στις 7μμ) σε μια εκδήλωση-συζήτηση στον Κοινωνικό Χώρο για την Ελευθερία «Μικρόπολις» (Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18). Με αφορμή την έκδοση του 6ου τεύχους του περιοδικού Πρόταγμα: για την αυτονομία και την άμεση δημοκρατία θα γίνει μια προσπάθεια σκιαγράφησης της σύγκλισης μεταξύ της νεοδεξιάς και του φιλελεύθερου μπλοκ, της συντηρητικοποίησης των πολιτικών αντιλήψεων που αυτή η «ανίερη συμμαχία» επιβάλλει καθώς και του αιτήματος του οικονομικού εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης που διατυμπανίζονται ως το αντίδοτο για τις παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια θα γίνει επίσης και μια περιγραφή του ρόλου που παίζουν –και μπορούν να παίξουν– οι κινηματικοί χώροι στην υπάρχουσα κατάσταση αλλά και γύρω απ’ τις ευρύτερες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας για τον αυτομετασχηματισμό προς μια αυτόνομη και δημοκρατική κοινωνία.
